EUROPEAN BLUES CHALLENGE 2019 @ COLISEU MICAELENSE, PONTA DELGADA (AZOREN) PORTUGAL

21.00: Italië: The Drive
21.30: Kroatia: Tomislav Goluban Band
22.00: Denemarken: Trainman Blues
22.30: Verenigd Koninkrijk: Kyla Brox Quartet
23.00: Finland: Jo’ Buddy & Down Home King III
23.30: Luxemburg: Heavy Petrol
00.00: Slowakije: Tony Bigmouth Pearson
00.30: Griekenland: Sakis Dovolis Power Trio
01.00: Nederland: The Dynamite Blues Band
01.30: Oostenrijk: Somerset Barnard Band
02.00: Zweden: Marino Valle Band

Gisteren een sterke dag op dit EBC in het Coliseu Micaelense van Ponta Delgada, afwachten of de volgende bands dit nog gaan overtreffen. Weer stipt om 21h de aftrap met Italie. Drie mannen met een jonge zangeres brengen ons een top start. The Drive werd in 2016 opgericht door een fusie van bekende Italiaanse bands uit het Noorden en het Zuiden, "Angela Esmeralda & Sebastiano Lillo" en "PoorBoys". Hun scooter is duidelijk goed volgeladen met delta blues, roots, rock en gospel muziek. Brengen eigen nummers als “Turn Your Head Down Low” met huppelende energie vooral die van Angela. We kunnen niet nalaten even te vergelijken met onze Belgische Ghalia. Nog een geslaagde cover van Son House “Grinnin' In Your Face”. Deze jonge band bewijst dat ook in Italie de nieuwe generatie de leuze hoog houdt :“ keepin' the blues alive “. Kroatië zet ook zijn beste beentje voor met Tomislav Goluban Band. Zij vangen aan met een instrumentaal nummer, waarna de harmonica van Tomislav duidelijk accent legt in “Go Sally Go”. Er volgt nu één der beste challenge nummers, ingezet door een zachte gezongen stem, waarna een wondermooie trompet iedereen stil houdt, Enio Morricone zat vermoedelijk ook ooit op deze Memphistrein. Heerlijk om Tomislav bezig te zien, een man die vele nationale prijzen won voor zijn sterk expressieve mondharmonica. Met Delta blues in het hart, stappen we terug op de bluestrein die hij laat vertrekken met zijn mondharp, weergaloze imitatie en wanneer die locomotief op snelheid komt, volgt de hele band als aangekoppelde wagons door de oude delta richting Chicago met een “One Way Ticket”.

Om 22h trekken vele fans met Deense vlagjes tot voor het podium. Scandinavische landen hebben duidelijk veel nationaal gevoel en veel bluesfans, zeker Denemarken ! Copenhagen is dan ook de grootste Europese Jazz en Blues haven voor vele jonge muzikanten die een sabbatjaartje vieren. Trainman Blues bestaat slechts twee jaar en is een fusie van van de Ierse singer songwriter Richard Farrell en bassist producer Laust Nielsen. Samen met gitarist Joachim Svensmark en drummer Thomas Crawfurd, die beiden ook al een zwaar bluesverleden kenden, drummer Thomas o.a. bij Gene Taylor en Joachim kennen ze in alle muziekkroegen van Copenhagen en dat zijn er veel. Ik trof hen gister aan, spelend op een schaduwrijk podium van een pleintje in Ponta Delgada, waar je al duidelijk hun grote capaciteiten herkende. Op het podium hier is dat niet anders, in een populaire Son House cover, ja ook die “Grinnin' In Your Face”. Voor mij in de top vijf, het wordt heel moeilijk voor de jury, wat een festival !

Kyla Brox Quartet als deelnemer voor het nog niet uitgetreden United Kingdom. Nu ken ik toch iemand die al enkele dagen ervoor me vertelde dat zij zonder twijfel ging winnen. Wanneer haar stem, die meer kleuren dan een regenboog heeft, uitstraling van een prinses en ook nog dwarsfluit speelt, ben ik totaal verloren. Even vermeldt ze ook haar act op te dragen aan Dave Raven, onlangs schielijk overleden op 14 maart, the guvnor, radio Newcastle DJ, man van het volk en van de UK Blues federation. Met “If You See Him” verovert zij al de hele zaal, bijgestaan door prachtig snarenwerk van Paul Farr, Danny Blomelay op bas, Mark Warburton op drums. Kyla groeide op met haar vaders(Victor) bluesband, zong al met hem mee op 12-jarige leeftijd in 1992. Trok doorheen hele wereld, verzegelde haar plaats als Queen of the British Blues, de sterren op haar kroon schijnen elk jaar meer. We luisteren naar “Beautiful Day” en kijken naar haar outstanding moves als Paul soleert. Een nummer op haar lijf geschreven is dan wel “Bluesman's Child”, puur autobiografisch en jawel met hemelse dwarsfluit middenin de song. Pure slow blues in “Pain & Glory”, met een stem die nog krachtiger uithaalt, zo'n nummer hou je inderdaad als je laatste.

Finland met zijn trio Jo' Buddy & Down Home King III fea. Nieminen. Vangen aan met een volledig instrumentaal nummer, terwijl deze maal de Finse vlaggetjes talrijk zwaaien. Jo Buddy als singer songwriter en gitarist zit al 37 jaar op de bluestrein, die ook al paar keer door onze contreien passeerde, meestal samen met drummer DH King III. Sami Nieminen op orgel is mee op de trein gestapt voor deze gelegenheid en brengt zeker meer kleur in songs als “I Don't Know” en “Sun's Shining So Bright”. Misschien is de zaal nog wel wat onder de indruk van de vorige act. Een totaal andere stijl met Luxemburg. Heavy Petrol met zes personen waarvan een zanger en een zangeres. Zeer theatraal optreden van zanger Woody dat inslaat als een bom en de show steelt. Zangeres Elise Nunes houdt het bij zingen. Met eigen nummers staan zij sinds 2011 samen op de planken van Luxemburgse blues festivals. Woody lijkt wel op een Brian Ferry verschijning met een AC/DC batterij voor zijn armen en benen. Ook Daniel Juchem op drums, Daniel Kries op bas met Gigi Felten en Steve Richer op gitaar brengen dit tot een goed einde. Slowakije met Tony Bigmouth Pearson opent met een cover van Depeche Mode “Personal Jesus”. Verder enkel originals van henzelf als “Better Believe” met uitstekend vingerwerk op de snaren en fraaie baritonvocals . Zijn ware naam is Stephan Urinak, singer songwriter en gitarist, opgegroeid in de States, waar hij dan ook de pap heeft geproefd van alle Noord-Amerikaanse blues, ook akoestische folk. “Pick On You” een akoestische compositie uit 2018, Hij speelt de ganse set, o.a. “Pick On You” een compositie uit 2018, op akoestische gitaar.

Sakis Dovolis Power Trio vertegenwoordigt Griekenland. Power vertaald in Heavy Rock, terwijl de Grieken de eerste maal optreden in dit EBC. Spelen graag in op het publiek en laten ons luidkeels mee roepen. Op Sakis arm lezen we een tatoo van Steve Ray Vaughan, wiens inslag dan ook herkenbaar is. Een song als “Show Me Your Love” bevestigt nog maar eens dat er naast een bouzouki ook nog wat anders op de Peloponnesos wordt gespeeld. The Dynamite Blues Band voor Nederland is ook een reeds gevestigde groep, al zo'n tien jaar. Zanger en op harmonica de energiek vrolijke Wesley van Werkhoven, Jacob Jan van Duijn op gitaar, Renzo van Leeuwen op bas en op drums Jan Aandewiel. Samen zetten ze hier een indrukwekkende set neer met nadruk op de bluesharp, die imponerend op iedereen werkt. Wat dan ook blijkt op het daverend applaus na hun subliem nummer “She's Dynamite”. Nu begrijp ik dat dit spul meer dan gevaarlijk is om ergens in Nederland op te slaan. Explosief zijn ze zeker en nodigen vooral uit hen meer op de planken te zien. Oostenrijk ook geen groentje.

Met de Somerset Barnard Band wordt de wereld van zelfgemaakte snaarinstrumenten uit de doos gehaald. Niet alleen de cigaarbox maar gewoon een stok met drie snaren, die hij nog geen naam heeft gegeven. Zijn strat noemt hij Muddy en opent daarmee samen met Marlene Lacherstorfer op bas en Ivo Thomann op drums. Heeft vier jaar als globetrotter de wereld rondgezworven. Je kon hem zien in de straten van Senegal of internationale festivals, speelde in een film in Bollywood en was zelfs sherpa in de Himalaya. Always On The Run but with fun en zo ziet hij er ook uit, al heeft hij last van wat griep en keelkriebels, maar geen probleem, hij is duidelijk meer gewend. Vergeten we niet John Williams op keyboard die er even ruig uitziet maar heer en meester is op de toetsen. Het wordt 02h, tijd voor Zweedse vlagjes en de Marino Valle Band. De zanger en harmonicaspeler Marino zingt al heel lang blues en soul, startte twee jaar geleden een nieuwe band met andere ervaren muzikanten. We zien Mikael Fahleryd op bas, Magnus Hjorth op Drums, Henrik ”Pilen” Pilquist op gitaar en Arvid Hill op Keyboards. “Tell Me” en “I Gonna Make You Mine” ligt in de categorie dansbare uptempo soul. Zo ook “I Wanna Dance With You”. Maar de pluimen zijn waarschijnlijk al geschoten, het is nu wachten wie de hoofdvogel geschoten heeft.

Kyla Brox Quartet (Verenigd Koninkrijk)
Geir Bertheussen Blues Express (Noorwegen)
The Dynamite Blues Band (Nederland)

Vanaf 02h25 worden de “blues behind the scenes awards” uitgereikt. Aansluitend wordt de derde plaats voor Nederland en The Dynamite Blues Band op het podium gevraagd. Het bleek dan ook een België – Nederland strijd te zijn geweest voor de jury, gisteren stond België op tweede plaats net achter Noorwegen, terwijl de vriendschap tussen beide bands er zeker niet onder leed. De Belgische Black Cat Biscuit heeft zeker bewezen bij de top vijf te horen. We zouden ze alle vijf graag terugzien, zeker alvast Black Cat Biscuit vrijdag 3 mei op Moulin Blues en ook op Peer. We wensen hen verder meer dan succes, vooral na deze EBC waar het niveau al maar hoger blijkt. De tweede plaats gaat naar Noorwegen met de Geir Berteussen Blues Express. Dan volgt een spannend stil moment en meer dan verdiend wordt Kyla Brox en haar Quartet op het podium gevraagd. Inderdaad wint Engeland hier de EBC 2019, maar let wel : geen Brexit in de Blues! De avond wordt aldus afgerond met een meer dan gelukkige Kyla Brox die ons graag nog een toemaatje zingt als bedanking, samen met Wesley van de Dynamite Blues Band op mondharp. Twee meer dan toepasselijk gekozen nummers “If You're Looking For Someone, Choose Me” en van Leonard Cohen: “Hallelujah”.